OPIEKA NAD KOCIĘTAMI
Zapotrzebowanie energetyczne kociąt jest wysokie, dlatego w okresie intensywnego wzrostu powinno być prawidłowo zbilansowane by zawierało witaminy i minerały, odpowiednią ilość białka i tłuszczu oraz wapń. Zdarzają się sytuacje, gdy kocięta zostają aporzucone przez matkę, tracą ją z różnych przyczyn lub celowo są wyrzucane przez ludzi i znajdujemy je w reklamówce czy kartonie ..
Oto kilka rad jak zaopiekować się kocimi oseskami:
1.Zapewnij ciepło. W pojemniku/transporterze/kartonie umieść termofor, przykryj go kocem oraz włóż podkład higieniczny. Zapewnisz maluchowi stałe ciepło o temperaturze 35-40stC, spokój oraz w razie zmoczenia łatwo usuniesz podkład.
2.Karmienie. Małe kocię najlepiej karmić specjalistycznym mlekiem do odkarmiania kociąt np. Royal Canin Babycat (do nabycia w sklepach zoologicznych) ewentualnie można zastąpić je mlekiem w proszku dla niemowląt. Absolutnie nie można karmić maluchów mlekiem krowim!, ponieważ może doprowadzić do biegunek i niebezpiecznego silnego odwodnienia a w konsekwencji do śmierci. Pokarm płynny we wczesnym wieku powinien być podawany kotom z butelki i odpowiednim smoczkiem z małą dziurką, wtedy kocię ssąc reguluje ilość pobieranego pokarmu.
3.Częstotliwość karmienia. Koci osesek musi jeść co 2-3 godziny. Po osiągnięciu przez kocie wieku 4 tyg można stopniowo wprowadzać pokarm stały. Najlepiej rozpocząć od stosowania karmy mokrej (saszetki) by przejść na suchy pokarm dla kocich niemowląt.
4.Masaż. Koci osesek nie potrafi sam się wypróżniać. Kotka po karmieniu małych zawsze wylizuje brzuszek i okolice odbytu kociaka, ale gdy jej brakuje człowiek musi przejąć tę czynność. Po każdym karmieniu, czyli raz na 2-3 godziny okrężnymi ruchami za pomocą watki zwilżonej ciepłą wodą należy masować brzuch kotka. Czynność taka pobudza ruchy perystaltyczne jelit i ułatwia wypróżnianie, co jest szczególnie ważne gdy kocię ma zaparcia występujące po skarmianiu mlekiem w proszku.
5.W razie wszelkich wątpliwości i problemów skontaktuj się z lekarzem weterynarii.
ODROBACZANIE:
Choroba pasożytnicza może przebiegać w postaci ostrej, podostrej i przewlekłej. W znacznej części przypadków zarażenie pasożytami może przebiegać bezobjawowo, a szkody wyrządzone przez pasożyta mogą przejawiać się obniżeniem przyrostów masy ciała, biegunką na przemian z zaparciem, wymiotami, wychudzeniem, zaburzeniami nerwowymi oraz niedokrwistością. W przypadku pasożytów umieszczonych w układzie oddechowym obserwuje się duszność , kaszel. Pasożyty wewnętrzne kotów żyją przeważnie w jelicie swego żywiciela, choć można je czasami znaleźć np. w żołądku. Podrażniają one błonę śluzową jelit, odbierają organizmowi ważne składniki pokarmowe, a także zatruwają go swoimi szkodliwymi produktami przemiany materii. Ograniczona inwazja u zdrowego, silnego kota nie daje żadnych objawów chorobowych. Mimo wszystko regularne odrobaczanie za pomocą wysokiej jakości leku jest najlepszą metodą postępowania.
TASIEMCE – (m.in. Taenia taeniaeformis, Dypylidium caninum, Echonococcus multilocularis) płazińce , które potrzebują zawsze co najmniej jednego żywiciela pośredniego, co oznacza że kot nie może zarazić się bezpośrednio od innego kota. Jako pośredni żywiciele mogą służyć owady, gryzonie i zwierzęta gospodarskie. W mięsie tych zwierząt mogą znajdować się otorbione larwy pasożyta. Po zjedzeniu przez kota zarażonego mięsa, larwy te przeobrażają się w dorosłe, dojrzałe płciowo tasiemce. Ich ostatnie człony, wypełnione jajami są stale wydalane wraz z kałem. Jeśli zostaną zjedzone przez któregoś z żywicieli pośrednich, wtedy cały cykl zaczyna się od początku. Obecność tasiemca u naszego kota możemy poznać po znalezieniu w jego kale lub na sierści wokół odbytu białych członów pasożyta. Świeże, jeszcze wilgotne mają zdolność poruszania się, wysuszone przypominają ziarenka ryżu. Przy silnej inwazji u kota występuje biegunka, pogorszenie wyglądu sierści.
GLISTY (z rodzaju Toxocara, Toxascaris) są robakami obłymi oraz w odróżnieniu od tasiemców nie posiadają żywicieli pośrednich, oznacza to że kot może zarazić się bezpośrednio od innego kota. Kocięta zarażają się od matki, poprzez łożysko i mleko, dlatego po odsadzeniu muszą przejść kurację odrobaczającą – nawet jeśli kotka była regularnie odrobaczana. Po połknięciu przez kota jaj, wędrują one do jelita cienkiego, gdzie wylęgają się z nich larwy, które przegryzają się przez ścianki jelita i wraz z krwią dostają się do płuc. Wędrują tchawicą do jamy ustnej, gdzie zostają ponownie połknięte. Czasem wywołuje to silny kaszel i odruchy wymiotne. W wymiocinach można czasem znaleźć poruszające się żywe robaki. Połknięte larwy powracają do jelit, gdzie przeobrażają się w dojrzałe płciowo osobniki. Cały ten proces przebiega tylko u młodych zwierząt lub dorosłych ale osłabionych, u starszych tylko niewiele larw powraca do jelit, pozostałe otorbiają się w tkankach i pozostają tam w stanie utajonym. Uaktywniają się jedynie u kotek ciężarnych, dostają się ponownie do krwi i atakują płody, dlatego nawet nowonarodzone kocięta z regularnie odrobaczanych matek mogą być zarażone. Glisty (w małej ilości) nie zagrażają życiu dorosłych, zdrowych kotów, jednak inwazja u kociąt może doprowadzić do ich śmierci, a w każdym razie do silnego wyczerpania i osłabienia organizmu. Chore kocięta mają matową sierść, wzdęte brzuszki, mają biegunkę i często wymiotują. W wymiocinach i kale można znaleźć robaki wyglądające jak poruszające się nitki białego makaronu. Następuje także zahamowanie rozwoju nie do odrobienia już w późniejszym wieku. Wczesne, właściwie przeprowadzone odrobaczenie przeciwpasożytniczymi środkami farmakologicznymi np. Fenbendazolem uchroni kocięta przed niebezpieczeństwem.
PIERWOTNIAKI – to mikroskopijnej wielkości organizmy – a potrafią bardzo zaszkodzić swojemu żywicielowi. Głównie przez to że podstawowym objawem ich obecności są silne biegunki, często z domieszką krwi pochodzącą z uszkodzonej błony śluzowej jelit. Istnieje sporo gatunków pierwotniaków atakujących koty, podstawowe i najczęściej spotykane to lamblie (gardie) i kokcydie (kilka rodzajów). W przypadku zarażenia się nimi dorosłego kota – objawy mogą być bardzo słabo nasilone – ale niekoniecznie – czasem przebieg choroby jest dosyć dramatyczny – objawiający się bardzo silną biegunką. U kociąt prawie zawsze zarażenie przebiega w sposób jawny – kociak ma silną biegunkę, szybko następuje osłabienie. W przypadku niektórych pierwotniaków – leczenie powinno objąć także wszystkich ludzi mieszkających z kotem – tak jak kot może zarazić człowieka tak i człowiek może zarazić kota – np. lamblią. Ludzie zakażają się zdolnymi do inwazji jajami i mogą być dla pasożyta jednym z gospodarzy. Inwazja najczęściej przebiega bezobjawowo. W badaniach głównie można stwierdzić eozynofilię, leukocytozę, gorączkę, objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego, powiększenie wątroby, nawracające zapalenie oskrzeli czy uszkodzenie gałki ocznej. Inwazje glist mogą stosunkowo często występować u dzieci poniżej 5 roku życia, ale także u dzieci w wieku szkolnym czy dorosłych. Małe dzieci zarażają się przede wszystkim w piaskownicach i na placach zabaw, zjadając obecne w piasku lub na trawie jaja pasożyta. W medycynie człowieka do rozpoznawania schorzeń pasożytniczych stosowane są testy serologiczne. Tasiemce i glisty są pasożytami najczęściej atakującymi koty. Lekarze weterynarii dysponują szeroką gamą preparatów weterynaryjnych w postaci iniekcji, tabletek (m.in. Milbemax, Cestal), past (Fenbendazol) i kropli spot on (Profender) które podawane zwierzętom systematycznie zapobiegają rozprzestrzenianiu się inwazji pasożytów. Odrobaczanie kotów w zależności od sposobu ich życia powinno mieć miejsce minimum raz na pół roku, koty z którymi przebywają małe dzieci powinny być odrobaczanie częściej tj. raz na 3- 4 miesiące. Należy pamiętać że wraz z zabezpieczaniem zwierząt przeciw pasożytom wewnętrznym należy równolegle stosować preparaty na odpchlenie.
PROFILAKTYKA JEST NAJWAŻNIEJSZA!
Niezbędne szczepienia kotów to te zabezpieczające przed kocim katarem (czyli herpeswirozą i kaliciwirozą) oraz panleukopenią. Kotom podaje się też szczepionki dodatkowe przeciw chlamydiozie, białaczce (FeLV) oraz wściekliźnie, a także można go zaszczepić przeciw grzybicy. By kociak mógł zostać zaszczepiony należy spełnić kilka wymagań , dzięki którym zminimalizujemy ryzyko powikłań poszczepiennych:
-wiek 7-8 tygodni
– zwierzę zdrowe
– odrobaczone !
Program szczepień kota
– wiek 8-10 tygodni: koci katar (herpeswirus typ 1, kaliciwirus), panleukopenia
– wiek 11-13 tygodni: koci katar (herpeswirus typ 1, kaliciwirus), panleukopenia
– kolejne szczepienie podaje się zawsze w rok po poprzednim : koci katar (herpeswirus typ 1, kaliciwirus), panleukopenia
– następne szczepienia w zależności od trybu życia zwierzęcia, podajemy co roku lub co 2-3 lata: koci katar (herpeswirus typ 1, kaliciwirus), panleukopenia
KATAR KOCI – ZAKAŹNE ZAPALENIE JAMY NOSOWEJ I TCHAWICY
Jest to zespół chorobowy obejmujący etiologicznie różne, ale klinicznie podobnie przebiegające zakaźne, gorączkowe, nieżytowo-ropne lub martwicze zapalenia błon śluzowych głowy i górnych dróg oddechowych. Wywołany jest przez mieszane infekcje wirusowo-bakteryjne a dotyczy głównie młodych kotów (często z niedoborami żywieniowymi) przebywających w większych skupiskach.
Czynnik etiologiczny:
Herpeswirus i Kaliciwirus wikłane przez Picornawirus, Reowirus, wirus Parainfluenzy , Bordetella bronchiseptica, Pasteurella, Gronkowce, Paciorkowce, Mykoplazmy, Chlamydia psitaci. Występowanie i źródła zakażenia: Do rozprzestrzeniania zakażenia dochodzi częściej u zwierząt żyjących w grupach.
Zwierzęta zarażają się następującymi sposobami:
-bezpośrednio
– drogą kropelkową (kichanie); wrażliwe osobniki od kotów w ostrej fazie infekcji, Kaliciwirusem również poprzez kontakt z moczem lub kałem chorych zwierząt,
-pośrednio – poprzez zarazki występujące w klatkach, miskach, posłaniach -poprzez kontakt z kotami nosicielami lub kotami ozdrowieńcami.
Objawy : Herpeswiroza kotów: występuje głównie u kociąt 6-12 tygodniowych. Po czasie inkubacji choroby (2-10dni) dochodzi do wzrostu wewnętrznej ciepłoty ciała nawet do 41.5stC. Zwierzęta mają osłabiony apetyt, kichają , są osowiałe. Występują silne objawy okulistyczne: -spojówkowe: zapalenie i przekrwienie spojówek, kurcz powiek, śluzowo- ropny wypływ z worka spojówkowego, obrzęk spojówek, zrosty spojówkowe -rogówkowe: zapalenie rogówki, zmętnienie rogówki, rozwarstwienie rogówki Przy ciężkim przebiegu z powikłaniami występuje: zapalenie tchawicy, oskrzeli i płuc, wrzodziejące zapalenie dziąseł i języka, wrzodziejące zapalenie rogówki i spojówek, światłowstręt, ślinienie, zapalenie zatok. Jeśli proces zapalny toczy się pod zamkniętą powieką dochodzi to trwałego uszkodzenia gałki ocznej. Kaliciwiroza – przebieg choroby od bezobjawowego po ciężki, na ogół łagodniejszy niż przy zakażeniach Herpeswirusem. Objawy: kichanie, surowiczy wypływ z worków spojówkowych, bóle mięśni i stawów, nadżerki i owrzodzenia brzegów języka , podniebienia twardego, policzków, warg i nosa. Przy powikłaniach: ropny wypływ z nosa i worków spojówkowych, zapalenie płuc, przewlekłe plazmocytarne zapalenie jamy ustnej. Objawy pojawiają się u 50% zakażonych kotów, śmiertelność dochodzi do 10%. Przebieg cięższy u kotów z FAIDS i białaczką. Przyczynowe leczenie kataru kociego polega na podawaniu surowic odpornościowych, natomiast leczenie objawowe to chemioterapeutyki o szerokim spektrum działania, nawadnianie, leki immunostymulujące, wspomagająco witaminy A, C i z grupy oraz mechaniczne usuwanie wydzieliny zalepiającej szpary powiekowe i otwory nosowe, odpowiednie warunki środowiska oraz łatwostrawna, ciepła , półpłynna dieta. Profilaktyce podlegają kocięta 8-10 tygodniowe (kocięta w schronisku, czyli o większym stopniu narażenie na katar koci szczepione mogą być od 4tyg życia szczepionkami donosowymi). Rewakcynacja następuje po 3-4 tygodniach i coroczne szczepienia przypominające.
PANLEUKOPENIA (tzw. koci tyfus, kocia nosówka, kocia parwowiroza) Zakaźna i zaraźliwa choroba wirusowa kotów, przebiegająca z ostrym zapalenie przewodu pokarmowego. Występujący na całym świecie Parwowirus kotów FPV jest oporny na działanie czynników środowiska zewnętrznego: zamrażanie, wysoką temperaturę czy środki dezynfekcyjne. Źródłem zakażenia są koty chore i bezobjawowi nosiciele. Do zakażenia dochodzi przez kontakt bezpośredni lub kontakt z wydzielinami i wydalinami chorych osobników: kał, mocz, ślina, wymiociny, krew.
-U kociąt w wieku między 6 tyg. a 5 miesiącem życia zachorowalność to 100%, przebieg jest nadostry i gwałtowny a śmiertelność sięga nawet 75%. Objawy: apatia, osowiałość, osłabienie, odwodnienie, biegunka, obrzęki podskórne na głowie, ropne wycieki z nosa i worków spojówkowych. -Kocięta zarażone śródmacicznie cierpią na zaburzenia neurologiczne, które utrzymują się u nich do końca życia.
-U kotów powyżej 5 miesiąca życia przebieg choroby jest łagodny lub bez objawów. By uchronić zwierzę przed tragicznymi skutkami choroby należy jak najszybciej zwrócić się o pomoc do lekarza weterynarii. Po rozpoznaniu choroby na podstawie wywiadu, objawów klinicznych, badań dodatkowych i wdraża się leczenie którego intensywność zależy od zaawansowania choroby, wieku i stanu zwierzęcia.
BIAŁACZKA KOTÓW
Choroba zakaźna kotów przebiegająca z wyraźnym spadkiem odporności. Wirus białaczki (FeLV) należy do rodziny Retroviridae i najczęściej występuje w organizmach kotów wolnobytujących oraz u zwierząt w dużych skupiskach, hodowlach. Źródłem zakażenia są koty chore oraz bezobjawowi nosiciele. Wirus wnika poprzez błony śluzowe oraz drogą krwi m.in. w wyniku pokąsania.
Do zakażenia dochodzi:
-śródmacicznie,
-poziomo, czyli przez kontakt bezpośredni,
-jatrogennie.
Przebieg zakażenia zależy od stanu organizmu, wieku i ilości wirusa. Inkubacja wirusa trwa od 4 tygodni do 2 lat, a objawy mogą pojawić się nawet po 2-3 latach. Chore osobniki można podzielić na trzy grupy: 1.osobniki wykazujące zwiększoną podatność na choroby zakaźne – immunosupresja – śmierć na skutek tzw. zakażeń oportunistycznych; 2.osobniki z powtarzającymi się wyniszczającymi objawami chorobowymi tj. biegunka, wymioty, gorączka; 3.koty ze zmianami nowotworowymi z czego 90% to zmiany białaczkowe. Klinicznie obserwuje się : utratę apetytu, wymioty, biegunkę lub zaparcie, chudnięcie, powiększenie obwodowych węzłów chłonnych, niedokrwistość, zaburzenia neurologiczne i wtórne infekcje bakteryjne. Białaczka jest chorobą NIEULECZALNĄ, pomoc weterynaryjna polega na leczeniu objawowym i likwidowaniu wtórnych infekcji. Zwalczanie i zapobieganie polega na badaniu kotów i wykrywaniu nosicieli FeLV w hodowlach kotów, oraz stosowaniu szczepionek: PureVax FeLV lub PureVax RCPCh FeLV.
CHLAMYDOFILOZA jest ZOONOZĄ!
U kotów jest jedną z głównych przyczyn długotrwałego, nawrotowego zapalenia spojówek. Objawy zakażenia Chlamydophila felis wyst od 4dni do 6 tyg od momentu zakażenia, zakażenie bezobjawowe do 1.5roku. Dotyczy głównie kociąt w wieku 5-12 tyg chociaż chorują również osobniki starsze. Objawy dotyczą głównie spojówek: obfity surowiczy wypływ z worka spojówkowego, obrzęk i przekrwienie spojówek, kurcz powiek, początkowo choruje tylko jedno oko, po kilku dniach choruje drugie. Leczenie polega na stosowaniu antybiotykowych maści lub kropli do oczu oraz ogólnego stosowania antybiotyków. Kocięta szczepić w 9,12,15 tygodniu życia i corocznie odszczepiać.
GRZYBICA
Grzybica jest najczęstszym schorzeniem zakaźnym u kotów diagnozowanym w gabinetach weterynaryjnych. Jest zaraźliwą chorobą skóry powstająca w wyniku zakażeń grzybami, które to mają szczególne powinowactwo do zrogowaciałych tkanek takich jak włosy, warstwa rogowa skóry, pazury. Wywołana jest przez grzyby z rodzaju: Microsporum, Candida, Malassezia i Trichophyton. Występuje u zwierząt niezależnie od wieku, rasy czy płci, bardziej podatne są koty chorujące na białaczkę czy FAIDS, czyli o obnizonym statsusie immunologicznym, a szczególnie wrażliwe są koty młode w czasie wymiany włosów. Dermatofitoza (grzybica) przenosi się przez kontakt bezpośredni (np. wystawy, krycie) i pośredni (obroże, grzebienie, miski) w związku z tym rozprzestrzenia się głównie w dużych skupiskach zwierząt jak schroniska, kociarnie , hotele. Grzybica jest ZOONOZĄ czyli chorobą odzwierzęcą! Szczególnie narażone są dzieci oraz osoby starsze z obniżoną odpornością oraz nosiciele wirusa HIV, osoby po przeszczepach czy chemioterapii.
Rozpoznanie grzybicy nie jest łatwe, ponieważ przebiega ona często z klinicznie nietypowymi objawami:
-choroba może przebiegać bez świądu, ze świądem umiarkowanym lub silnym prowadzącym do samookaleczeń,
-włos wypada symetrycznie, niesymetrycznie, z małą utratą włosa oraz z lub bez stanu zapalnego
-na pysku i uszach często zauważyć można strupy
-zauważalne są okrągłe zmiany , odgraniczone, łuszczące się występujące na każdej cz. ciała
-zmiany widoczne na głowie i uszach rozprzestrzeniają się na brzuch, klatkę piersiową, kończyny, ogon i grzbiet
-zmiany na wewnętrznej lub zewnętrznej części uszu prowadzą do zapaleń przewodów słuchowych
-u kotów długowłosych objawem grzybicy może być nadmierne wypadanie włosa i w związku z tym ich połykanie podczas toalety co w konsekwencji prowadzi do zaparć i tworzenia się pilobezoarów kałowych (by zapobiec przykrym skutkom tworzenia się pilobezoarów należy systematycznie odkłaczać kota stosując specjalne pasty np. malt pasta lub karmę np. Fibre Response Royal Canin.
Metody diagnostyki grzybic:
-najtańszy i najszybszy test to oglądanie zmian w świetle lampy Wooda, zarodniki niektórych grzybów świecą na kolor zielony lub niebieski,
-badanie włosa pod mikroskopem,
-badania mykologiczne hodowlane na specjalnym podłożu,
Leczenie:
W kosztownym i czasochłonnym leczeniu grzybic stosuje się leki zewnętrzne, wewnętrzne, środki wspomagające i szczepionki. Przed podjęciem kuracji zalecane jest wystrzyżenie kota (szczególnie ras długowłosych) tym samym ułatwia zlikwidowanie zarodników grzybów i przyspiesza penetrację środków stosowanych zewnętrznie. Bardzo dobrze działa enilkonazol zawarty w preparacie weterynaryjnym Imaverol, w rozcieńczonym płynie należy moczyć lub kąpać kota nawet dwa razy w tygodniu. Terapia miejscowa powinna być wspomagana stosowaniem doustnych preparatów przeciwgrzybicznych. Obecnie na rynku są dostępne szczepionki przeciwgrzybiczne , które uodparniają zwierzęta zdrowe i przyspieszają proces leczenia kotów chorych a stosuje się je 2-3 razy w odstępach dwutygodniowych. By proces leczenia był skuteczny równocześnie trzeba zastosować dezynfekcję w środowisku. Prócz dermatofitoz występują również grzybice głębokie, są to zakażenia grzybami pączkującymi (drożdżaki). Pojawiają się na skórze, w układzie oddechowym, pokarmowym a nawet ośrodkowym układzie nerwowym. Zarazki osiedlają się w następstwie bakteryjnie zanieczyszczonych uszkodzeń skóry lub w wyniku działania czynnika immunosupresyjnego jak wirusy, bakterie, pasożyty. Po odpowiedniej diagnostyce leczenie polega na chirurgicznym usunięciu zmiany lub stosowania ogólnie środków przeciwgrzybiczych. Rokowanie jest ostrożne.
ROZPOZNAWANIE CIĄŻY
Od 6-7 tyg ciąży u kotek powiększają się gruczoły mlekowe i zwiększa się objętość brzucha. Pomiędzy 17. a 30. dniem po kryciu lekarz weterynarii może rozpoznać ciążę przez omacywanie jamy brzusznej. Ponownie płody są wyczuwalne od 50. dnia ciąży. Badaniem USG można wykryć ciążę od 20. dnia po kryciu natomiast badaniem radiologicznym od 50. dnia po kryciu. PORÓD Oznakami zbliżającego się porodu u kotki są : chowanie się w ustronne miejsce (czasem wręcz przeciwnie tj. szukanie kontaktu z właścicielem), budowanie gniazda, powiększenie gruczołu mlekowego, obrzęk sromu i wodnisto-śluzowy wypływ z pochwy. Krótko przed porodem kotka intensywnie wylizuje srom. Kocięta zwykle rodzą się bez błon płodowych, które to pękają w drogach rodnych. Kotka przerywa sznur pępowinowy i wylizuje kociaka. W miocie jest przeciętnie 3-6 (1-9) kociąt. Poród u kotki może trwać długo 10-12godzin. Przerwy między urodzeniem kociąt mogą wynosić nawet 60minut. Wydzielanie mleka rozpoczyna się już w trakcie porodu. W razie wszelkich problemów w trakcie akcji porodowej i po porodzie należy zgłosić się o pomoc do lekarza weterynarii.
STERYLIZACJA I KASTRACJA
Stosowanie ograniczania rozrodu za pomocą środków farmakologicznych zwiększa ryzyko zaburzeń tła hormonalnego w organizmie zwierząt. Najczęściej stosowaną i najbardziej skuteczną metodą antykoncepcji u kotek jest zabieg chirurgiczny polegająca na usunięciu jajników lub macicy i jajników a wykonywany jest z nacięcia w linii pośrodkowej brzucha lub z tzw. cięcia bocznego. Kastracja u kocurów polega na nacięciu usuwaniu jąder przez nacięcie worka mocznowego. Zarówno kastracja i sterylizacja są to zabiegi planowe, wykonywane w znieczuleniu ogólnym, a zwierzęta są wydawane właścicielom po wybudzeniu z narkozy. U kotów zabiegi te przeprowadza się w okresie osiągnięcia dojrzałości płciowej tzn. między 7. a 12. miesiącem życia, choć czas ten uzależniony jest także od rasy kota. U kotek zabieg wykonuje się w okresie międzyrujowym. Przed zabiegiem zwierzak powinien już być zaszczepiony przeciw chorobom zakaźnym, a jego stan zdrowia nie powinien budzić wątpliwości. W przypadku sterylizacji kotek, które nie będą wykorzystywane w hodowli zdecydowanie warto. Trzeba pamiętać, że zabiegi te są nie tylko metodą antykoncepcji i eliminacji uciążliwych objawów związanych z rujką, ale stanowią też swoistą profilaktykę wielu schorzeń, także tych które bezpośrednio zagrażają życiu zwierząt.
Przeprowadzona w odpowiednim czasie sterylizacja zapobiega:
- rozwojowi nowotworów narządów płciowych i gruczołu mlekowego
- rozwojowi zagrażającego życiu zwierzęcia stanu zapalnego macicy, tzw. ropomacicza
- rozwojowi schorzeń dermatologicznych, których duża grupa związana jest właśnie z aktywnością hormonalną jajników.
U samców kastracja zapobiega nowotworom jąder oraz redukuje ryzyko rozwoju problemów związanych z przerostem prostaty w wieku dojrzałym. U kocurów pozwala na ograniczenie znaczenia terytorium, które ze względu na specyficzny, intensywny zapach moczu kocurów stanowi dużą niedogodność. U kotek, obok zapobiegania uciążliwym objawom rujki, ucieczkom w czasie jej trwania oraz niechcianym pokryciom sterylizacja stanowi czynnik profilaktyczny wielu schorzeń. Wadami sterylizacji są nieodwracalność zabiegu, ryzyko związane z narkozą możliwość wystąpienia skłonności do nadwagi, ale odpowiednio dobrana dieta niweluje ten problem.
ATOPOWE ZAPALENIE SKÓRY
Etiologia atopowego zapalenia skóry jest wieloczynnikowa: czynniki genetyczne, zakażenia bakteryjne, alergeny wziewne, środki drażniące, alergeny pokarmowe oraz czynniki psychiczne. Objawy to świąd, zmiany skórne, samouszkodzenia skóry w wyniku drapania oraz wyłysienia z wylizywania. Leczenie polega na stosowaniu glikokortykosteroidów, a u kotów wychodzących na zewnątrz na wszelki wypadek trzeba dodatkowo zwalczać pchły.
ZAPALENIE UCHA ZEWNĘTRZNEGO
Częste schorzenie kotów występujące najczęściej jako powikłanie w przebiegu innych chorób. Wiele informacji można otrzymać z wywiadu z właścicielem natomiast objawy towarzyszące temu schorzeniu to głównie skręcenie głowy, bolesne uszy podczas omacywania, ropna woskowina oraz uszkodzenie małżowin. W zależności od patogenu wywołującego zapalenie leczenie polega na stosowaniu maści antybiotykowej i leków stosowanych ogólnie.